Ondanks een belangrijke voetbalwedstrijd waren er in totaal 12 specifiek in het onderwerp geïnteresseerden afgekomen op de persberichten en de poster over de film The Biggest Little Farm in de ruimte achter in de RK Kerk van de H.H. Petrus en Paulus te Ulft.

De film werd ingeleid door een discussie onder leiding van Lies Visscher met de titel ”Van wie is het land?”. Zij las daarvoor het eerste stuk van Psalm 24 uit het Liedboek voor de kerken:
   De aarde en haar volheid zijn
   des Heren koninklijk domein,
   de wereld en die daarin wonen.
Lees hier de volledige tekst van Psalm 24.

 

Als conclusie van de discussie mochten we stellen dat eigenlijk niemand de eigenaar is van het land, maar dat eenieder zijn eigen verantwoordelijkheid heeft als rentmeester ervan. En dat dat veel meer bekend moet worden hoe natuur-inclusieve landbouw werkt en dat dé manier is om kringlopen gesloten te krijgen en de aarde weer levend te krijgen, zonder kunstmest en gif. De overheidsregels zouden zo moeten zijn dat rivieren, water, lucht en bodem niet vervuild mogen worden.
Iedereen kon een visitekaartje krijgen van https://landvanons.nl/ waarop onderaan staat:
Met elkaar verantwoordelijk voor ons land. 

De film
Deze start met een vooruitblik die tegen het eind van de film terugkomt: de paniek bij een groot aantal natuurbranden. Zou alles wat er nu opgebouwd was, verloren gaan en verlaten moeten worden? Uit de radio klinkt: “Het laatste nieuws uit Zuid-Californië: zes grote natuurbranden” en een paar angstige ogen kijken ons aan. De branden komen van alle kanten. De dieren worden verhuisd naar zo mogelijk veiliger oorden.

 De steppe zal bloeienDe steppe
Een van de eerste beelden van de film komt overeen met het beeld van de steppe: dor en droog. Alle bijen in de uit elkaar gevallen honingraten zijn dood. Een grote kluit aarde wordt opgepakt en neergegooid en: niets, dood, gescheurde aarde …
Een van de eerste teksten is: “…belachelijk idee, dat boeren in harmonie met de natuur zouden kunnen leven…” en, na afloop, denkt uw samenvatter dat die tekst beter had kunnen luiden: ‘’… goed idee, dat boeren in staat blijken te zijn de natuur de door hen gewenste richting te geven met puur en alleen natuurlijke middelen…”.

 

De hond Todd, die de wending in hun leven betekendeTodd
Als een van de hoofdrolspelers kan gezien worden de hond Todd. In 2010 hadden John en Molly hem een belofte gedaan: Hij zou, nadat ze hem meegenomen hadden uit een huis met 200 honden, nooit meer hoeven te verhuizen. Ook al werd hij door het geklaag van een boze buurman door de huurbaas hun huis uitgezet: zij gingen met hém mee.

 

 

John en Molly
Zij: John, cameraman all over the world en Molly (topkokkin: “Eten is zoals het zelf gevoed werd.”) woonden in hun flat in Santa Monica en hadden elkaar bij hun huwelijk een zinvol leven beloofd. Die zingeving zouden zij vinden, dat wisten ze zeker, in een boerderij en wel een boerderij als in een kinderboek: a Little Farm, met boomgaarden, moestuinen, dieren, perziken, abrikozen. Dit deel van de film met deze droom van Molly van een boerderij(tje), is dan ook in kinderlijk getekende bewegende beelden uitgevoerd.
Ze organiseerden een afscheidsparty als ze op weg gaan om een boerderij te kopen. De party was om geld en kennis te verzamelen. De gasten zongen: “John and Molly had a farm…” en ze droegen varkentjessnuitjes.

Het avontuur kan beginnen
Ze komen aan op abrikozenkwekerij in de bergen: 81 ha groot, een uur rijden ten noorden van Los Angeles, omgeven door monocultuurburen. Een ervan was ooit de grootste kippenboerderij van de wereld: Egg City, met 3,5 miljoen kippen die 2 miljoen eieren per dag legden.

Alan York die leek te weten welke uitwerkingen zijn adviezen zouden hebben

Alan York
Molly vindt op Internet een adviseur en nodigt hem uit. Dan komt ene Alan York bij hen aan huis om adviezen te geven en hij is daar mee doorgegaan tot aan zijn dood. Hij is een wereldberoemd deskundige op het gebied van de biologische landbouw.
Alan: “Het doel is een natuurlijk ecosysteem na te bouwen dat zichzelf reguleert dank zij zijn diversiteit. Daardoor zullen ook epidemieën worden ingedamd.”
Dat wil niet zeggen dat hij vindt dat je niet mag ingrijpen.

 

 

 

Start van de ombouw van het bedrijf
Omdat de recorddroogte van dat moment killing is voor de natuur, deinst Alan er niet voor terug de uitgedroogde irrigatievijver te laten vullen met water en vis, van elders aangevoerd. Dat water wordt met een elektrische pomp diep uit de grond opgepompt. En hij laat 5 mijl irrigatiekanalen graven, met echt wel grote landbouwmachines...
Hij laat overbodige bomen kappen om de biodiversiteit meer kans te geven.
Van de gekapte bomen maken ze composthopen en verluchtigen daarmee de grond en verhogen het water-absorberend vermogen ervan.
Water, lucht en… mineralen, dat hebben planten nodig. Daarom staken ze gekapte bomen toch ook in brand en gebruikten ze de as voor die zo nodige mineralen.
Ook de wormenpoep uit de composthopen in speciaal ontworpen compostkastelen, met van elders aangevoerde wormen kan voor deze drie doelen worden gebruikt. Maar van de wormenpoep trekken ze ook een vruchtbare thee die ze over het land spuiten.
Andersom planten ze ook groenbemesters, goed voor een vruchtbare (dus water- en luchtdoorlatende en mineralenrijke) grond.
Allerlei soorten boerderijbeesten zijn nodig om geld mee te verdienen, maar meer nog voor de biodiversiteit rondom hen heen: van micro-organismen, van insecten en de bijbehorende (wilde) vogels. En natuurlijk: “Hun mest is ons goud”.

Biologisch boeren: laat maar waaien? Integendeel: keurig de beplanting op de hoogtelijnen om modderstromen te voorkómen

 

 

 

 

 

 

 

 

De vervolgstart
Er was meer mankracht nodig: er kwamen jonge mensen van all over the world die geïnteresseerd waren in dit soort bedrijfsvoering.
Een bijzondere aanwinst was hun eerste varken: Ugly Betty, meteen omgedoopt tot Emma. Zij bleek drachtig te zijn van 17 biggetjes!
Ze hadden uiteindelijk 75 soorten steenvruchtbomen. En dat was maar goed ook, want ze zijn niet alleen voor de verkoop, maar ook voor de vogels die hen van het teveel aan insecten bevrijdden: de boerderij maakt ook deel uit van de habitat van wilde dieren van buiten hun terrein.

We zijn met 200 verschillende dingen bezig
Alleen een coyote (een soort prairiewolf, zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Coyote) is niet zo welkom. Hij bijt in één nacht 12 eenden dood. De buren zouden hem meteen neergeschoten hebben, maar onze mensen bouwen een betere omheining. Maar daar graaft de coyote onmiddellijk onderdoor en bijt ’s nachts 30 kippen dood.
Op een dag heeft Emma 41 graden koorts: uierontsteking. De veearts zegt: “We laten de koorts zakken, zodat haar hersenen niet gaan overkoken en vervolgens blijft er maar één ding over: bidden.” Haar 17 biggetjes worden naar elders overgebracht, want het voeden doet haar vreselijk pijn.
Sepsis, zoekt Molly op Internet op: het is een bloedvergiftiging, een infectie met grampositieve micro-organismen. Antibiotica (desnoods tegennatuurlijke) zijn absoluut noodzakelijk anders overleeft Emma het niet. Ook overleeft ze het niet als ze niet eet. Daarom passen ze dwangvoeding toe.
De coyote heeft ondertussen een lam gebeten. De ingewanden van het lam liggen naast haar buik op de grond. De veearts moet het lam laten inslapen.
Hoe coyotevriendelijk moeten de maatregelen die je neemt nog zijn? Beschadig je zijn habitat in de natuur buiten het hekwerk onherstelbaar als je hem doodt?

Overwinnen van tegenslagen
Emma blijft voedsel weigeren. Zij heeft een impuls nodig om voor te leven. Ze halen tien van haar biggetjes terug. Eén van de biggetjes knuffelt haar aan haar bek. Emma leeft op, eet… en overleeft, voedt haar biggetjes en wandelt met ze.
John: “De zorg voor je dieren die je begeleidt tot ze naar de slager moeten, geeft een band met ze.” Die band wordt nu opnieuw wreed verstoord, wreder dan die onontkoombare aftocht naar de slager, door wederom een aanval van een coyote, nu op een drachtig schaap.
Ondertussen zien we beelden van een bijenplaag. Ze bestrijden ze met beschermende imkerpakken aan maar zien tegelijkertijd de bijenplaag als een bewijs van het succes van hun boerderij: “Ze komen precies op tijd. De fruitbomen zijn er ook heel blij mee”. Zo functioneert alles met elkaar in cirkels en bevordert alles elkaar als spaken van een wiel: Hoe meer de bijen zich inzetten voor de bestuiving, hoe meer honing ze binnenkrijgen, waardoor er weer meer bijen bij komen en hoe meer vruchten er weer komen… “Het is een waar paradijs geworden.”

 Soms krijg je van die cadeautjes van moeder natuur: een ei in een ei

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo komen de spreeuwen af op de perziken. Natuurlijk hebben ze recht op hun deel van de perziken, maar het zijn er kistenvol: 70% van de oogst, is aangevreten. De aangevreten exemplaren voeren ze aan de kippen. “Het lijkt wel of we perziken telen voor de kippen.”

 

Alan is niet meer
Alan bleek een agressieve vorm van kanker te hebben. John: “Het was alsof de grond onder ons werd weggevaagd.” Molly: ”Het kan nooit de bedoeling van Alan zijn geweest dat we het zouden opgeven, maar het is moeilijk om zonder hem verder te gaan”.
Als symbool van onderlinge afhankelijkheid zien we het lam waarvan de moeder gestorven is zijn heil zoeken bij een ander moederschaap.
John: “Je kunt boos zijn op degene die overleden is.”
Molly: ”Van de ene kant voel ik me in de steek gelaten, maar van de andere kant wil ik huilen omdat ik een vriend verloren heb.”
John: “Ik snap niet wat Alan zag in een perfect biologische boerderij: ieder succes lijkt een oorzaak te zijn voor een volgende plaag.” Nu weer slakken. “Alan zou geweten hebben wat we moesten doen. Maar Alan is dood.”

Consequent verder
De slakken, het zijn er duizenden, zijn met te grote aantallen om met de hand verzameld te worden. John: “Is vergif een optie?”. “Nee!” zegt Molly vol afgrijzen.
John loopt daarna met zijn hand troostend op Molly’s rug, met haar in de richting van de ondergaande zon en ze laten een emmer slakken staan in het schemerdonker. Een versnelde opname laat zien dat de slakken allemaal weer de emmer uitkruipen: symbolisch voor hun verslagenheid.
Emma, op leeftijd, wordt gewogen: 145 kg… De laadklep slaat achter haar dicht…
Op de radio klinkt het: “Boeren worstelen met de droogte. Een van de meest getroffen staten is Californië.” In de vijver wordt geen vers water meer aangevoerd. Door de vermesting door de eenden ontstaan er in de vijver dodelijke algen. De vissen sterven en drijven op hun rug in het water. ”Weer een probleem door ons geschapen. Maar alles op onze boerderij moet een zinvolle bijdrage leveren. Wat doen we met 100 eenden? ” Todd schijnt het te weten en John vervoert de eenden van de giftige vijver naar de boomgaard met de slakken. In no time verzwelgen de eenden 90.000 slakken en de eenden maakten er kalkrijke mest van voor de bomen.

Geduldsdans
Maar in mest komen maden in vóór en die geven de volgende plaag: vliegen. De kippen worden losgelaten op de maden: dit reduceert de vliegenpopulatie tot een hanteerbare co-existentie: “een geduldsdans zonder garanties en met wisselende partners.”
John: “Bij ieder nieuw probleem zette ik voortaan eerst een stap achteruit om het probleem van een afstand beter te kunnen bekijken. Observatie, gevolgd door creativiteit is onze grootste bondgenoot geworden.”

Wonderbaarlijke co-existentie
Greacy, een afgewezen haan, zocht zijn heil bij Emma toen Emma’s biggen oud genoeg waren om zich van haar los te maken. Zo vindt de ecologie van de boerderij haar eigen oplossingen.
Volgens Alan zou het ieder jaar makkelijker en meer voorspelbaar worden. Hij noemde het: “Het ritme van het boeren.”
Wangzakratten (gedragen zich als mollen) doodden de groenbemesters. Oplossing: nestkasten voor uilen die die ratten eten.
Als de coyote zich weer meldt en ze 230 kippen missen verliest John zijn geduld en plaatst een aantal nachtcamera’s. Een coyote breekt onafhankelijk daarvan zijn nek en ligt te creperen. John geeft hem een genadeschot. “Het was misschien onze vriend.” maar ook: “Het was óf hij, óf de eierproductie.” John: “Samen met de coyote stierf in mij mijn compromisloos geloof in mijn idealisme.”

Het vijfde seizoen en regen
En dan is er het vijfde seizoen: De wind. Er rollen ronde takkenbossen over het land. Stof, overal stof. Nesten waaien uit de bomen. Bomen waaien om, over de weg en over de afrastering.
De droogte in Californië is de ergste in 1200 jaar. We blijken te afhankelijk te zijn van onze aquifer (waterdragende laag in de ondergrond).
Maar dan komt eindelijk de regen: 46 cm terwijl het jaargemiddelde 11,9 cm is... De dieren schudden de regen van zich af. Bij de buren spoelt alle bovengrond met de regen mee naar zee, maar hier niet: “Wij konden hier 380 miljoen liter water vasthouden. Wat onze planten en dieren niet aankonden ging naar onze aquifer, maar veel regen werd ook opgezogen door onze rijke aarde. Ook de wangzakratten droegen bij aan het luchtig maken van onze grond en daardoor het verhogen van het water opvangend vermogen ervan.”
En: Emma krijgt weer 14 biggetjes. Haan Greacy gedraagt zich als een ware vader, maar moet uiteindelijk de aftocht blazen en wordt door een van de collega-honden van Todd gedood. John: “Het zijn de openbaringen die voortkomen uit onze tegenslagen die de motor zijn voor ons ecosysteem.”
Er blijken meerdere coyotes te zijn. Zij doden zowaar het overschot aan wangzakratten. Ze gedragen zich als collega’s van de uilen. Wangzakratten eten aan de wortels van de groenbemesters. De ironie wil nu dat we te weinig coyotes en uilen hebben om alle wangzakratten te bestrijden. Zo vangen we er zelf ook nog 900. Onze 87 uilen vingen in een jaar 15.000 wangzakratten, met hulp van de nodige haviken, stierslagen, wezels, dassen en onze eigen waakhonden.
John: “Naarmate je meer bladluizen ziet, zie je ook meer eieren van hun predatoren: de onzelieveheersbeestjes. Je lift mee op die natuurkrachten, net als bij surfen. Herstel het evenwicht: complexiteit, diversiteit, alles ondersteunt en versterkt elkaar.

 

Nieuw leven
Terwijl Molly hoogzwanger in beeld komt, klinken de woorden over Todd: hij is ons eerste kind. Even later zien we de veearts onder luid applaus van alle deelnemers van het project een kalf ter wereld brengen en meteen daarop klinkt in de volgende beelden een eerste schreeuw van een mensenbaby die in de armen van moeder Molly wordt gelegd met de woorden: “Je hebt een jongen gekregen.” Volgens de aftiteling kreeg deze schoonheid de passende naam Beauden.

Hier doen we het toch allemaal voor!

 

 

 

 

 

Todd’s verscheiden
Het is alsof Beauden voelt wat Todd gaat overkomen: als baby van een paar maanden kroelt hij intuïtief door Todd’s haren. Niet veel later wordt Todd door zijn overlijden een deel van de bodem die hij heeft helpen opbouwen.

Het zevende jaar
Volgens Alan zou na zeven jaar de opbouw van het biologisch bedrijf voltooid zijn. ”We verkochten dat jaar 500.000 pond voedsel.”
En dan breken de branden van het begin van de film uit. John: “Onze goede bedoelingen met de natuur behoeden ons niet voor haar tijdelijkheid.” en: “Geluk is zoiets als de wind die juist op tijd van richting verandert, juist toen je bouwland in vlammen dreigde op te gaan.”
Molly: ”Ik had niet kunnen denken dat al onze tegenslagen onze droom alleen maar reëler zouden maken.”
John: ”En als ik er zo naar kijk, is hij perfect.”

 

Aftiteling
Tijdens de aftiteling zie je dat Beauden snel groter wordt en zich voor de volle honderd procent letterlijk en figuurlijk thuis voelt in dit ideale landschap en daar zelfontdekkend in rondgaat.

A film by John Chester
Copyright Farm Lore Films , LLC, All rights reserved
The BiggestLittleFarmMovie.com
www. TheBiggestLittleFarm.nl
IMPACT CINEMA
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. <Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.;;
Met dank aan Cinemien voor de toestemming de stills van de film te gebruiken.

 

Na afloop
Onze bijeenkomst wordt afgesloten door het voorlezen van het bekende lied van Huub Oosterhuis: “De Steppe zal Bloeien” waarvan de tekst te lezen is in http://www.tweeofdriebijeen.nl/de-steppe-zal-bloeien/ dat geïnspireerd is op Jesaia 35: 1-10: ‘Woestijn en dorre vlakte zullen zich verheugen, de steppe zal juichen en bloeien, als een roos, bloeien en bloeien en juichen, ja met gejuich en gejubel…Dan wellen waterstromen op in de woestijn en beken in de steppe…’
Drie mensen wilde de film meenemen om hem aan anderen te laten zien. Hij zou in alle opleidingen voor de agrarische sector gezien moeten worden om leraren en leerlingen te inspireren. Met deze film kun je het aan kinderen van vier jaar uitleggen. Ouders spreken anders.

Verslag: Harrie Jorna